Voelen! Hoe dan?
Wat heb ik mij druk gemaakt, wat heb ik geschopt tegen het feit dat ik chronisch ziek ben. En dan na zoveel jaar zie ik het totaal anders, want de chronische ziekte heb ik voor me weten te winnen. Ik ben diep gegaan en niet een keer, nee meerdere keren. Je kunt wel zeggen chronisch onderuit gegaan, omdat ik er niets van wilde weten, net als iedereen 'normaal' wilde zijn en mee wilde doen. Keer op keer. Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost om iedere keer weer boven te komen. Ik ben geen opgever, stopper. Ik ben iemand die altijd weer opstaat en vooruit kijkt en weer doorgaat. Iedere beslissing nam ik met mijn hoofd. Daar kwam geen gevoel bij te pas. Veel te eng. Laat mij maar rationeel zijn. Later zou ik wel zien of het de juiste keuze was. Alleen hoe wist ik dan dat het me niet weer veel te veel energie zou gaan kosten in de toekomst?
Ik had maar een ding nodig en dat was zakken in mijn gevoel. Letterlijk gaan voelen wat het lichaam zegt. Alleen als je niet weet hoe dat voelt en vooral hoe je dat moet doen, dan blijf je daarvoor weglopen. Tot dat ene moment! Ik kon er niet meer omheen. Ik zat een jaar geleden bij mijn coach die mij ging helpen met mijn onverklaarbare energieleks. Zij ging mij helpen zakken in mijn lijf. Letterlijk het gevoel ervaren tot in mijn tenen. Doodeng vond ik het! Ik had geen zin om onderuit te gaan. Ik had geen tijd om te zwelgen in mijn eigen emoties. Maar ja, ik wilde ook van die energieleks af waar ik al lang last van had.
Door mijn chronische ziekte voelde ik altijd van alles in mijn lijf. Ik dacht dat het daar aan lag. Ik liep ook altijd weg voor zware films, of mensen met een slechte mood, maar net zo goed wanneer ik zelf niet lekker in mijn vel zat, had ik geen idee, dat dat ook een teken was. Ik negeerde altijd de signalen van mijn lijf. Het onder begeleiding leren voelen van mijn emoties is alles bepalend geweest voor mijn 'nieuwe' voelen. Het leren zakken in mijn lijf en herkennen van emoties heeft veel informatie opgeleverd. Ik heb zowaar een expressief vertellend lichaam en ben daar niet-wetend altijd aan voorbij gegaan en schoot daarmee standaard in mijn hoofd.
Sinds ik dit weet, neem ik ook hele andere beslissingen en kan ik ook veel beter mijn energie vasthouden. De rationele ik, is opeens een gevoelsmens geworden, terwijl ik het altijd al ben geweest, maar nooit heb geweten. En waarvan de omgeving het nooit kon bedenken.
Mijn coach vroeg plaats te nemen:
Ik ging in die stoel zitten. Zittend in een stoel met houten armleuningen, allerminst zacht en vooral niet uitnodigend om me daarin te laten zakken. ‘Ga is zitten, zodat je die rugleuning goed voelt en leg je armen maar op je benen.’ Oftewel, laat die armleuningen los, want die gaan je niet redden! Ik sputterde nog tegen. Ik moest mijn mond houden, want dan kon ik beter voelen. ‘En blijf maar doorademen,’ zeg ze nog. Niet een keer, telkens weer. ‘En hoe voelt dat?’ ‘Nou, ik wou dat ik het wist, maar heb toch echt met een barrière te maken, waardoor ik het pijnpunt nog niet voorbij kan.’ In mijn hoofd gebeurde een boel. En dat was nou net niet de bedoeling. Ik had te voelen!
Sinds ik goed weet te doorvoelen en naar mijn lichaam ben gaan luisteren, heb ik nauwelijks nog energieleks!
Misschien denk jij nu wel: 'Het zal toch niet ...?'