Schaamte

Alleen al de geur van insuline zorgt ervoor dat ik mij altijd wil verstoppen, ver weg van de mensen om mij heen. De geur is zo indringend, daarvoor wil ik geen enkele verantwoordelijkheid dragen.

Ook al moet ik prikken en zit ik in een bomvolle trein, zaal of klaslokaal, dan had ik er alles voor over om net zo lang te wachten tot ik mij ergens kon terugtrekken. En soms ging daar wel minstens een uur over heen, terwijl ik wist dat ik mij daarna slecht kon voelen.

Stiekem prikken kon onder tafel, achter mijn tas of onder mijn jas, maar de geur van insuline maakte het onmogelijk om even snel een shot te zetten in het bijzijn van anderen.

In een zaal vol mensen was ik kansloos. Tot gisteravond, daar gingen om de 5 minuten belletjes, piepjes en alarmpjes af van een pomp, sensor meter of vergelijkbaar apparaat.

Eindelijk sinds een paar weken heb ik een nieuwe controleset. Het eerste wat ik wilde weten was hoe ik het piepje uit kon krijgen; bij bloedopname en bloedsuikerresultaat vermelding.

Met regelmaat vergat ik dat ik nu niet meer bang hoefde te zijn, zoals eerder bij het afgaan van het apparaat als mensen om mij heen spontaan naar hun telefoon grepen, omdat het piepje weleens van hun kon zijn.

Gelukkig na 32 jaar kan ik ongegeneerd meten, wel nog onder tafel in bijvoorbeeld een restaurant. Mijn man en kinderen roepen al jaren, dat ik niet zo moeilijk moet doen, maar blijkbaar is er in het begin iets gebeurd wat mijn hele leven bijgebleven is, waardoor ik mij lange tijd schaamde als ik het apparaat al tevoorschijn pakte.

Nu zat is gisteravond met een paar honderd man in de zaal bij het diabetes congres en zaten er natuurlijk genoeg mensen met een pomp of sensor meter, die juist afhankelijk zijn van de piepjes op het apparaat, want dat betekent dat ze ergens op moeten anticiperen.

Voor mij alleen al een ongekende situatie, dat ik met heel veel diabeten samen was, er een concert aan piepjes klonk en dat dat ene piepje van mij hierbij in het niet zou vallen, mocht ik het nog aan hebben staan.

Een zaal vol mensen waarbij niets of niemand zich aan elkaar stoorde, want we zaten in het zelfde schuitje. We konden allemaal ongegeneerd prikken, controleren, spuiten en instellen. En toch voelde het niet vrij om te prikken op het moment dat ik dat broodje at. Blijkbaar ben ik zo geprogrammeerd door de jaren heen, dat ik mezelf nu moest dwingen te blijven zitten om mijzelf die prik te geven. Alleen al deze ervaring, brengt bij het schrijven erover, emoties met zich mee.

Na 32 jaar heb ik mogen ervaren, dat ik er niet alleen voor sta en dat onze verhalen allemaal op elkaar lijken en dat schaamte op welke manier dan ook en daarmee mentale druk bij iedereen aanwezig is, want de ervaringen die we uitwisselden waren zo herkenbaar, jong, oud, pomp of prikpen, het maakte niet uit. Gelukkig kunnen we er ook om lachen

chronische ziekte